CZYTAJ Z NAMI - Książka mojego dzieciństwa

Dzisiaj trzy cudowne dziewczyny opowiedzą Wam o książce jakie wzbogaciły ich szkolne lata. Na ten temat wypowiedzą się kobietki z blogów: FITNESS COOK MADAME, POLIGON DOMOWY,NA MARGINESIE . Agnieszce, Kasi i Joasi bardzo dziękuje za współpracę, a Was zachęcam do zapoznania się z postem!
Wpis powstał w ramach kampanii blogerek, należących do Klubu Książki PRZECZYTAJ & PODAJ DALEJ.Głównym celem akcji jest rozpowszechnienie czytelnictwa oraz poszerzenie naszych horyzontów czytelniczych.  To świetna okazja do tego, by poznać nowe blogi, osoby, które również kochają książki. Co tydzień, w sobotę, w ramach kampanii pojawia się nowy wpis, z innym hasłem przewodnim.

Agnieszka z FITNESS COOK MADAME

Moja miłość do książek pojawiła się bardzo późno. Było to na początku liceum. To właśnie wtedy wciągnęłam się na dobre w czytanie. Nie przypominam sobie aby moi rodzice mi czytali, kiedy byłam małym dzieckiem.  Sama również niechętnie sięgałam po lektury. Będąc w tematyce literatury chciałabym zaprezentować Wam moją ukochaną książkę z późnego dzieciństwa :)
ANIA Z ZIELONEGO WZGÓRZA -  łezka w oku się kręci, gdy tylko pomyśle sobie o tej książce. Od razu wracają wspomniana z wakacji u babci. Poza przygodami Ani, urzekły mnie szczegółowe opisy natury.

Dlaczego akurat ta książka? Ponieważ piękna rudowłosa Ania, troszeczkę odzwierciedla mnie samą. Jako dziecko miałam bardzo wybujałą wyobraźnie i często postępowałam spontanicznie. Nigdy nie było wiadome co siedzi w mojej głowie. Patrząc przez pryzmat upływających lat stwierdzam, iż ta książka pozwoliła mi inaczej spojrzeć na świat.

Do dnia dzisiejszego wspominam i jestem oczarowana złotymi myślami Ani, a oto kilka z nich:

„Gdy czyta się różne smutne historie, łatwo jest sobie wyobrazić, że bohatersko stawiamy czoło trudnościom, znacznie trudniej jest poradzić sobie z nieszczęściem, które naprawdę nas dotyka”

,,Nigdy nie jest się biednym, jeśli ma się coś do kochania."

,,Na tym świecie trzeba spodziewać się dobra, być przygotowanym na zło, a przyjmować co Pan Bóg da"

Uważam, iż jest to najpiękniejsza powieść, która pokazuje nam wartości, które są najcenniejsze w życiu.  To dzięki Ani cieszę się nawet z tak małych rzeczy jak pogoda: „Taki poranek, jak dziś, sprawia, że opuszczają mnie wszystkie smutki. Rano nigdy nie zdarza mi się być na samym dnie rozpaczy. Każdy początek dnia jest inny, rano nie wiemy jeszcze, co przyniesie ze sobą rozpoczynający się dzień, tyle różnych rzeczy może się wydarzyć.”

Myślę, że to najlepsza książka jaką kiedykolwiek przeczytałam. Książka, która nas rozśmiesza, wychowuje, uczy i pomaga nam wierzyć w lepszy, piękniejszy świat.

Kasia z Poligon Domowy

Czytałam od zawsze. Właściwie wszystko i wszędzie. Z biblioteki znosiłam do domu całe stosy, a i tak byłam tam częstym gościem. 

Któregoś razu (miałam mniej więcej 10 lat), gdy zapasy książek stopniały, a ja leżałam chora dopadłam półkę mamy. Od zawsze zachwycałam się równym rządkiem książek z ładną dziewczynką na okładce. Dziś bym powiedziała, że okładki były takie vintage ;) Wydawały mi się magiczne. Okazało się, że również bohaterka była magiczna, a ja natychmiast zapragnęłam mieć rude włosy i równie wybujałą wyobraźnię! 

Ania z Zielonego Wzgórza stanowczo była moją pokrewną duszą. Na szczęście domowa biblioteczka zawierała osiem tomów, więc było co czytać! (a jak zabrakło to zaczęłam "Pogodę dla bogaczy" - niezły miałam rozrzut nie?)

Co prawda nie jest to książka, do której wracam, bo z zasady nie czytam dwa razy tej samej książki, ale na pewno pogłębiła moją miłość do literatury. Przeczytałam wszystkie książki tej autorki, a dwa lata później zaczęłam eksperymentować z każdym możliwym odcieniem rudego na głowie - ten szał trwał dość długo, ale nigdy nie osiągnęłam zadowalającego efektu...

Asia z Na marginesie

Dzieciństwo jest czasem magicznym. Każda, nawet najprostsza forma zabawy, może przeistoczyć się świat cudownej wyobraźni, gdzie żadne rzeczywiste reguły nie mają znaczenia. Dziś chcę Wam opowiedzieć o takim moim świecie stworzonym dzięki książkom poznanym w dzieciństwie.

Wszystko zaczęło się ponad 20 lat temu, jak możecie sobie wyobrazić były to lata 90, gdzie zabawki były rarytasem, rozpoczęły się ferie zimowe w roku szkolnym drugiej klasy. Nie wiem jak to było u Was, ale to były jedne z pierwszych świadomych ferii szkolnych jakie pamiętam. Było zimno, wtedy zima wyglądała jak zima, był siarczysty mróz tnący po kolanach, a po 2 godzinnym szaleństwie na workach z sianem, zjeżdżaniu po śniegu i bitwach na śnieżki, każdy padał na dywan i nie miał siły się rozebrać i ponieść. Jednego z takich poranków mama włączyła telewizję do śniadania, patrzymy z bratem, a tutaj zaczyna się serial, który telewizja zaramowała specjalnie na okres ferii, a wyglądało to tak: 

Oglądaliśmy jak zaczarowani. A kiedy w czołówce usłyszałam, że jest to na podstawie powieści S.C.Lewisa na drugi dzień poprosiłam mamę i poszłyśmy do biblioteki. Wypożyczyłam wszystkie części „Opowieści z Narnii” i pokochałam tamten świat na zawsze zostawiając w nim kawałek swojej duszy.

Książki S.C.Lewisa w dzisiejszych czasach kojarzone są głównie poprzez współczesną ekranizację. 

Wygląda ona już nieco inaczej, jak na obecne czasy przystało. Ale mi w pamięci jakoś został obraz tamtego serialu nakręconego notabene w 1988 roku! Szczególnie podobała mi się Lucy, pyzowata dziewczynka, która jest lekko otyła, nikt jej nie traktuje poważnie, ja była do niej całkowicie podobna w dzieciństwie. Poza tym, ta opisana w książce scena, kiedy Lucy wchodzi do szafy, absolutnie magiczna. Moja babcia miała w sypialni taką ogromną drewnianą szafę z podwójnymi drzwiami, często wchodziliśmy tam z bratem i siedząc na pościeli udawaliśmy, że jesteśmy w Narnii i czekają na nas świetne przygody. A niedawno otrzymałam w prezencie pięknie wydane wszystkie tomy.

Znacie którąś z tych pozycji? Już niedługo post o takiej naszej książce. Dziewczynom jeszcze raz dziękuję za wspaniałą i owocną współpracę!! Jesteście Kochane.