W przyszłości chciałabym być... sobą!

Uwielbiałam przedszkole. Te beztroskie zabawy, ci ludzie i klimat. Chociaż nie bywałam w tym miejscu od świtu do zmroku, był jak by nie mówić drugim domem. Nie raz bym tam wróciła. I wracam, ale tylko myślami. 

Ostatnio nasza młodsza sąsiadka tak bardzo się cieszyła, że idzie już do szkoły. A wiecie jaki był główny powód? Tu cytuję: Dzieci w przedszkolu nie jeżdżą do Energylandii, a w szkole są takie wycieczki! Nie miałam serca jej mówić, że w sumie to i ja takich wycieczek w gimnazjum nie kojarzę. Uśmiechnęłam się, może troszkę nie szczerze. Jednak kiedy przypomina mi się jej zadowolona buzia, to zaczynam się zastanawiać. Gdzie się podziała ta radość z byle powodu? 

Nie pamiętam już czasów, kiedy cieszyłam się na myśl o poniedziałku. Teraz, z tygodnia na tydzień stresu tylko przybywa. Mam masę obowiązków. I niby to rzecz normalna. Z wiekiem spada ich na nas coraz więcej. Niektóre rzeczy stają się bardziej dostępne. Tylko po co. Oczywiście nie chcę negować wszystkiego, ale chcę po prostu zauważyć, że panuje wszechobecny przesyt. 

Nie raz czytałam o tak zwanym ,,wyścigu szczurów". A teraz sama w nim uczestniczę. Pędzę gdzieś, lecz nie wiem po co. I raczej się nie dowiem. Nawet nie zdążę się zatrzymać. Świat niby nie ucieknie, nie załamie się bez mnie. Tylko jak później wrócić do tej karuzeli? Już teraz mam wiedzieć, co chcę robić w życiu. Wybrać odpowiednie rozszerzenie. A ja mam tysiąc pomysłów, czyli tak naprawdę nie mam żadnego.

Ale wiecie co, nie chcę się w tym wszystkim zgubić. Chcę robić w życiu to na co mam ochotę. Żyć tak jak ja chcę, a nie inni. Znaleźć trochę czasu dla siebie. I przy odrobinie wysiłku wcale nie jest to takie trudne. Pamiętacie, aby dbać o siebie!