Jak było na ŚDM?

Dla niewtajemniczonych ŚDM to Światowe Dni Młodzieży. Miałyśmy okazję być w Krakowie i spędzić tylko 3 cudowne dni z młodzieżą z całego Świata.  Niezapomniane wspomnienia, z którymi choć częściowo chcemy się z Wami podzielić.

Światowe Dni Młodzieży były naszą pierwszą imprezą  takiego typu z jaką miałyśmy okazję się zetknąć. Kto kiedykolwiek uczestniczył wie, że ciężko opisać czucia jakie towarzyszyły i towarzyszą podczas pobytu n ŚDM i po nim.

Czemu warto pojechać?

Jak wielu młodych ludzi szukamy swojego miejsca na Ziemi. Często zapominamy o najważniejszym- o swojej wierze, która powinna być dla nas sprawą indywidualną. Dlatego często wielu wierzących, młodych ludzi jest narażona na wyśmiewanie ze strony rówieśników. Ja osobiście tego nie rozumiem. Jednak na ŚDM nie ma mowy o takim zachowaniu. Spotykasz ludzi bardzo wesołych, wierzących i pełnych energii do życia. I co zaskakujące możesz poczuć niesamowitą, pozytywna siłę. Wszyscy razem się bawią, śpiewają i modlą. Naprawdę niech żałują Ci co nie pojechali z tych niespodziewanych lub wiadomych przyczyn.

 Jak tam było tak naprawdę?

Na miejsce dotarłyśmy przed południem w piątek. Miejsce noclegowe miałyśmy zapewnione obok Łagiewnik na polu namiotowym. Mówiąc szczerze Kiedy to zobaczyłyśmy byłyśmy przerażone! Dostaliśmy wojskowy namiot postawiony na łące. Aż przeszły nas dreszcze.  Jednak nie ma co się nas sobą użalać. Przepakowałyśmy się do plecaka pielgrzyma ( prawie każdy uczestnik dostawał zestaw pielgrzyma, który składał się z plecaka, peleryny przeciwdeszczowej, chustki, ręcznika, modlitewnika, przewodnika pielgrzyma, ksiązki ,,Jezu Ufam Tobie’’ oraz talony na posiłki) i cała nasza grupa ruszyła na obiad. Nie był on zły chociaż był  zimny. Następnie ruszyliśmy na Błonie. Chcieliśmy skorzystać z tramwaju jednak dopchać się do niego to był by cud, tak więc pomaszerowaliśmy pieszo ok. 7 km.

Warto było, ponieważ kiedy maszerowaliśmy Papież Franciszek przejeżdżał z miejsca do miejsca i miałyśmy okazję zobaczyć Papieża 3 metry od siebie! To było niesamowite wrażenie.

Na błoniach odbyła się wspaniała Droga Krzyżowa z udziałem Ojca Świentego (tutaj pokłon organizatorom za kawał dobrej roboty), a później naprawdę świetny koncert. Następnie poszliśmy do centrum, do pomnika Adama Mickiewicza- gdzie akurat Polacy przejęli plac wokół pomnika i śpiewali Rotę.

I znowu na piechotę, ponieważ o 12 w nocy jeździ bardzo mało komunikacji - i tak o 2 byliśmy na polu namiotowym. Chciałyśmy się wykapać, jednak była za duża kolejka. Na 2 godziny położyłyśmy się spać na kalamicie i w śpiworze i chyba na jakimś mrowisku (mrówek było tam na pęczki). Jak wstałyśmy była ciemna noc, udając się do pryszniców gdzie postałyśmy dosłownie chwilę, wykapałyśmy się w orzeźwiającej, lodowatej wodzie.

Do 8 musieliśmy opuścić pole, więc zebraliśmy się i ruszyliśmy na Brzegi. Tutaj nam się poszczęściło- dostaliśmy się do tramwaju a później jak najdalej się dało przejechaliśmy autobusem. Przeszliśmy kawałek i zrobiliśmy sobie przystanek pod wielkim drzewami niedaleko Biedronki. Większość ruszyła uzupełnić zapasy, a  następnie odpoczywaliśmy od drzewem z dobre  2 godziny. W tym czasie podchodzili do nas ludzie i dawali nam owoce i ciastka co było naprawdę bardzo miłe i szlachetne z ich strony. Maszerując już prosto na Brzegi ludzie również okazali swoją dobrą naturę. Całe rodziny z własnych pieniędzy rozdawali wodę w butelkach, polewali nas wodą (był straszny upał), a nawet rozdawali pomidorki. Kiedy dotarliśmy na Brzegi nasza radość nie znała granic. Wtedy nawet przestałyśmy zwracać uwagę na słońce. Liczył się tylko kawałek ziemi, aby choć na chwilkę się zdrzemnąć. I tak do wspólnego czuwania z Ojcem Świętym leżałyśmy na naszych ukochanych kalamitach i śpiworach przykryte chustkami i mokrymi ręcznikami.

Czuwanie również było niezapomnianym przeżyciem. Trafiłyśmy do sektora B12 (Brzegi były podzielone na sektory od A do H, gdzie każdy sektor miał jeszcze numeracje od 1-12), gdzie znajdowali się głównie Polacy oraz Włosi.

A w niedzielę o 10:00 Papież Franciszek odprawił Mszę Świętą. Mówił w niej o przeszkodach, przez które nie możemy dotrzeć do Pana Boga. Wielu szafarzy rozdawało komunie w każdym sektorze. Po wszystkim musieliśmy dotrzeć do naszego autokaru co nie było łatwe, ponieważ mieliśmy się spotkać z nim w Wieliczce. Kiedy siedziałyśmy już w autokarze wszyscy byli bardzo zmęczeni i szczęśliwi. Jedynym marzeniem jakie miałyśmy to wykąpać się i wyspać.

A spędzenie takich dni to przygoda warta przeżycia niezależnie ile mamy lat oraz jaka jest nasza siła wiary. Niezależnie z jakim nastawieniem tam pojedziemy, zawsze zmienia nasze życie. Pamiętajcie to czy ktoś wierzy czy nie zależy tylko od niego i nie nam to oceniać. Ważne abyśmy nie zboczyli z tej pięknej drogi, jaką jest życie z panem Bogiem. 

Jak widzicie marzenia się spełniają. Te małe i te duże. Trzymajcie się!