Mamo, chcę mieć zwierzątko!

Coraz częstej słyszymy w wiadomościach o porzuconych zwierzętach i przepełnionych schroniskach. Robi się to trochę przykrę. Decydując się na zwierzę, każdy musi zdawać sobie sprawę z odpowiedzialności, jaką na siebie bierze. Nie jeden z nas ma przecież zwierzątko. 


Zwierzę daje niesamowicie wiele radości. Przynajmniej ja tak uważam. Uczy nas systematyczności jak i wytrwałości. Posprzątanie tej klatki czy kuwety, to niby nic, a nie raz w naszym domu była o to walka. Żadna nie potrafiła ustąpić, zamiast tracić czas na kłótnie spokojnie jedna z nas zdążyłaby to zrobić. Zrozumiałyśmy to dopiero po jakimś czasie. Jednak jak widać do tego też trzeba dojrzeć. 

Jakie zwierzątko chciałam? Na początku to był pies. Jednak, żeby nie było mi i Kamie za łatwo, miałyśmy na zmianę chodzić przez dwa tygodnie ze smyczą po parku. Rano. Po szkole. Wieczorem. Park mamy za oknem, więc pół biedy, ale wczesne wstawanie okazało się ponad nasze możliwości. Nawet już nie pamiętam czy chociaż raz udało nam się wytrzymać cały dzień. Tak oto nasze marzenie o piesku, musiało pójść do szuflady. W ogóle bardzo polecam pomysł chodzenia ze smyczą. Mało kto wytrwał 🙂 

Drugie były rybki. Tutaj poszliśmy o krok dalej. Kupiliśmy takie małe, wypasione akwarium. Była syrenka, kolorowe kamyczki i różowe wieczko. Po prostu cudo. Jednak mi coś nie pasowało z tymi rybkami. Akwarium czekało, a ja z Kamilą chodziłam do sklepu zoologicznego oglądając te małe stworzenia. Dla mnie żadna nie była taka, jaka powinna być. 

Wpadłam, więc na pomysł z króliczkiem. Od razu wiedziałam, że chcę czarnego baranka. To taki z klapniętymi uszkami. Nasza mama nie za bardzo chciała się zgodzić. Znała nasz zapał do sprzątania. Cała rodzina mówiła: Dziecko lepiej wychowuje się z zwierzakiem, to nauczy ich odpowiedzialności, itd. Nie mogła się nie zgodzić. Tata albo wujek, już nie pamiętam znaleźli Panią, niedaleko od nas, która miała całą hodowle królików miniaturowych. Przeróżne rasy. Jak tam weszłam byłam oszołomiona. Tyle słodziaków. Mój tata namawiał mnie na taką puchatą, ruda kulkę, ale ja się nie dałam. Czarny baranek, najlepiej samiczka i już. Pani zapakowała mi ja w taki mały kartonik i całą drogę trzymała ją na ręku i głaskałam. Oh, jakie to było przeżycie. 

W połowie drogi jednak nastąpił zwrot akcji. Kamila mnie pyta: A będę mogła się z nim czasami pobawić? Oczywiście, że ja, jako kochająca siostra nie mogłam powiedzieć inaczej: Nie! To mój królik, Ty będziesz miała swoje rybki. I zaczął się płacz, ja wyszłam na wyrodną siostrę. Po prostu byłam szczera. Tata zawrócił i kupiliśmy drugiego króliczka. Tą puchatą, rudą, mała kulkę. O rybkach szybko zapomniałyśmy, akwarium zostało sprzedane. 

Z perspektywy czasu uważam, że wbrew wszystkim minusom, warto mieć tą małą istotę, której podarujesz trochę swojej miłości. Mnie z pewnością nauczyło ogromnej empatii, poczucia obowiązku (początki nie należały do łatwych). Tulenie tego małego futrzaka daje niesamowite uczucie spokoju i poczucia bezpieczeństwa. Najgorsze było w tym wszystkim ich strata. Oba króliczki musiałyśmy uspać aby nie narażać ich na niepotrzebne cierpienie. Z tym też trzeba się liczyć. 

Podsumowując zwierzak to wielka odpowiedzialność. Wakacje też nas od tego nie zwalniają. Warto pomyśleć o tym czy mamy osobę, która pod nasza nieobecności jest w stanie zająć się zwierzakiem (Chwała Ci Panie za wszystkie ciocie i wujków). Mały milusiński to także fantastyczny towarzysz życia, który nie raz poprawi humor. Decyzja należy do nas.