W pogoni za doskonałością

Długo zastanawiałam się, jak zacząć ten artykuł. Jak ubrać w słowa to, co sama przeżyłam, a przed czym chciałabym ostrzec innych, aby nie popełnili moich błędów. Wreszcie, gdy problem pewnego dnia powrócił, zdecydowałam się napisać artykuł, który dla innych byłby swego rodzaju drogowskazem na przyszłość..

W czym zatem rzecz?

Przyznam szczerze, że od zawsze miałam spore problemy z poczuciem własnej wartości. Nie wierzyłam w siebie, a co najbardziej bolesne – nie uważałam się za piękną. Jako nastolatka miałam naprawdę sporo szczęścia, ponieważ nigdy nie uskarżałam się zbytnio na tak powszechny wśród młodych ludzi trądzik. Problem zaczął się znacznie później, gdy dorosłam, skończyłam studia i zaczęłam zarabiać pieniądze. Dobre pieniądze, na tyle dobre, że pozwoliły mi wpaść w błędne koło kosmetycznych problemów. 

Poczułam, że teraz nareszcie mogę uleczyć swoje cierpiące ego. Że oto mogę być piękną, pożądana kobietą z nienaganną cerą. Że mogę wyglądać jak z filmu. Namiętnie kupowałam hurtowe wręcz ilości kosmetyków, aż przestały mieścić się w łazience. Sądziłam, że im więcej, tym lepiej. Wzorem, a właściwie mitycznym wzorem, Azjatek rozbudowałam swoją pielęgnację do niebotycznych wręcz rozmiarów. Kremy, maseczki, glinki, sera… wszystko naraz, wszystko codziennie.

Aż wreszcie cera nie wytrzymała. Przyznam, że i tak dość długo dzielnie się trzymała. Co się właściwie stało? Otóż któregoś dnia wokół moich ust oraz na brodzie zaczęły pojawiać się większe i mniejsze krostki – bolesne i swędzące, nieprzypominające w sumie trądziku. Bardziej wyglądały mi na alergię czy jakiś rodzaj zapalenia skóry.

Dziś już wiem, że przydarzyła mi się tak zwana „choroba stewardess”, a bardziej poprawnie dermatitis perioralis – choroba dotykająca głównie młode, bardzo zadbane kobiety, przykładające ogromną wagę do codziennej pielęgnacji skóry. To choroba przykra, nawracająca, niezmiernie uciążliwa, ale na szczęście łatwo z nią walczyć, jeśli wie się, jak to zrobić.

Intensywna pielęgnacja męczy skórę. Zbyt intensywna pielęgnacja oczywiście. Nadmierne nawilżanie, stosowanie wielu kosmetyków o bogatym składzie, niekoniecznie zgadzających się ze sobą nawzajem, powoduje reakcję obronną cery. Zaczerwienieniem, świądem i wysypką pokazuje nam, że ma już dość i że nasza pogoń za pięknem oraz nieskazitelną urodą zabrnęła stanowczo za daleko.

Co rano oczyszczałam twarz mydłem ze srebrem koloidalnym, osuszałam, wykonywałam zabieg darsonvalem, następnie tonizowałam wodą różaną i aplikowałam krem. Wieczorem powtarzałam w zasadzie to samo, ale mydło zastępowałam niekiedy gąbeczką bambusową i żelem propolisowym.  Co drugi czy trzeci dzień nakładałam maseczkę, w płacie lub w żelu, aplikowałam też nierzadko olejek z pestek malin. Z początku efekty były fenomenalne, buzia wyglądała świeżo i promiennie, więc sądziłam, że robię dobrze. W jakim jednakże byłam błędzie.

A ja po prostu chciałam być piękna… Pragnęłam poczuć się lepiej. To dziwne w moim wieku, powinnam być rozsądniejsza…

Fenomen azjatyckiej pielęgacji – czy aby na pewno?

Od czasu do czasu można pozwolić sobie na maseczkę albo rozpieścić się jakimś fajnym serum. Ale wszystko w granicach zdrowego rozsądku. Najlepiej zaś bazować na kosmetykach sprawdzonych marek, dermokosmetykach i kosmoceutykach, które mają znacznie lepszy skład oraz szersze (bardziej terapeutyczne) spektrum działania niż standardowe produkty z drogerii.

Pozdrawiam,
Marta