Film, który ogrzewa serce, czyli recenzja Cudownego Chłopca

Zdecydowanie tego filmu nie można uznać za słabego wyciskacza łez, pełnego banalnych tekstów i scen.

Film Stephena Chbosky dotyka problemu jakim jest tolerancji oraz akceptacji innych osób. Głównym bohaterem jest dziewięcioletni Auggie, który urodził się z licznymi wadami genetycznymi, od urodzenia ma także zdeformowaną twarz. Jego funkcjonowanie, wygląd poprawiło wiele operacji, jednak i tak nie można było liczyć na cud. Chłopak uczy się w domu pod pilnym okiem matki, która dla syna zrezygnowała z kariery naukowej. Chłopiec jest bardzo pogodny, chłonny wiedzy, jego konikiem jest fizyka, a największym marzeniem lot na Księżyc. Poznajemy go w momencie, kiedy Auggie rozpocznie naukę w szkole, jak reszta rówieśników. Będzie to największa próba jego charakteru oraz wewnętrznej siły, którą widzimy od pierwszych filmu.

Pierwsze dni w szkole wcale go nie oszczędzają. Uczniowie szydzą z jego wyglądu, poniżają, nie rozumieją go, nie próbują okazać empatii. Chłopiec nie był przyzwyczajony do takich przykrości.  Wcześniej przebywał w pełnej izolacji, a bezpieczną przystanią stanowił dom, gdzie otoczony jest miłością. Mimo to, dzięki wsparciu rodziców i siostry stara się iść z podniesioną głową, każdego dnia stawiając się przeciwnością.

Film zdecydowanie uczy nas kochać sercem, a nie postrzegać wszystko przez pryzmat oczu. Rodzice chłopca są tacy o jakich marzy nie jedno dziecko. Posiadają ogromne poczucie humoru, wspierają swoje dzieci, chociaż większość uwagi skupiają wyłącznie na synu. Świat ukazany jest z perspektywy kilku bohaterów, co pozwala nam na poznanie nie tylko punktu myślenia chłopca.

W filmie zgrabnie przeplatane są ze sobą sceny wzruszeń, śmiechu, czy refleksji. Dla niektórych pewnie film jest przesłodzony orz zbyt banalny. Według mnie to nic złego i to właśnie w filmie pokazane są w prosty sposób. Mimo, że od pewnego momentu w filmie nie ma większego celu to i tak nie traci swojej mocy. Myślę, że duże znaczenie ma tutaj wspaniała osada, która sprawdziła się fenomenalnie. Sama byłam pod zachwytem i przez większość filmu nie ukrywałam swojego płaczu, pomieszanego ze śmiechem. To był taki wachlarz emocji. No i jeszcze wspaniały soundtrack, który od razu wpadał w ucho. Zdecydowanie jeden z lepszych filmów na jaki miałam okazję wybrać się do kina.

Twarz to mapa naszych życiowych doświadczeń

Źródło zdjęcia: link