Książkowy kac

Wspaniała okładka, idealna czcionka do czytania i żywa akcja. Leżysz pod kocykiem, na stoliczku herbata, późna godzina i myśl ,,jeszcze tylko jeden rozdział". Skąd ja to znam? Oczywiście, że z doświadczenia. Już nie raz zarwałam noc dla książki. 

Najbardziej chyba pamiętam ten płacz na cały dom o trzeciej rano, kiedy skończyłam czytać Światło, które utraciliśmy. Na szczęście nikogo nie zbudziłam, ale było mi tak totalnie przykro, jak ta wspaniała historia się skończyła. 

I powiem Wam, że za każdym razem jest w sumie tak samo. Im jestem bliżej końca, tym większy czuję niepokój. Wiadomo, że jedne książki wciągają bardziej, drugie mniej. Jednak gdy przewracam ostatnią kartkę, czuję, że coś we mnie usycha. Rzadko zdarza mi się czytać serię złożona z więcej niż dwóch części. Mimo wszystko, chcę wiedzieć co będzie jeszcze dalej. Szybko zżywam się z bohaterami, z niektórymi nawet utożsamiłam, nie wspominając o świecie, który stworzył autor. 

Staram się zawsze skończyć to co zaczekałam, ale nie zawsze mi się udaje. Szkoda mi czasu na książkę, która mnie nie wciąga. Jeszcze nigdy nie żałowałam takiej decyzji. Zazwyczaj i tak mogę dowiedzieć się co było dalej i utwierdzić się w przekonaniu, że nie żałuję. 

Bywa taki czas, że po prostu nie jestem w stanie zacząć kolejnej książki. Myślami jeszcze trwam do poprzedniej historii. Muszę poczekać i przeżyć takiego swojego „książkowego kaca”. Zazwyczaj nie może on trwać zbyt długo, bo kiedy nie czytam dla przyjemności, czytam lektury. Dobrze, że nie po wszystkich lekturach mam jakieś głębsze przemyślenia. 

Przyznajcie się, też tak macie czasami?